Pride For All - Toegankelijkheid bij Pride

De eerste Pride was een rel, zoals de slogan luidt, maar op veel plekken is het tegenwoordig meer een festival geworden. Lange marsen, grote menigten, dragshows en luidruchtige feesten zijn in veel steden te verwachten en kunnen erg leuk zijn. Maar wat als je de mars niet kunt lopen, vastzit in de menigte, de shows niet kunt zien of horen, of wordt weggestuurd bij nachtclubs vanwege je mobiliteitshulpmiddelen?

De pandemie heeft ertoe geleid dat veel fysieke evenementen opnieuw moeten worden bekeken, en dit is de perfecte kans voor Pride-organisatoren om dingen te veranderen om ervoor te zorgen dat Pride-evenementen toegankelijk zijn voor de hele gemeenschap , niet alleen voor neurotypische en valide mensen. In dit bericht bekijken we enkele veelvoorkomende barrières voor mensen die Pride-evenementen willen bijwonen en hoe die barrières kunnen worden weggenomen om LGBTQIA+-community-evenementen inclusief te houden voor ons allemaal!

Toegankelijkheid voor mensen met een lichamelijke beperking / beperkte mobiliteit

Hoi, Mary hier! Ik maak deel uit van het Paxsies Team en werk veel aan deze blog! Normaal gesproken zijn dit soort berichten niet het moment om persoonlijk te worden, maar bij deze dacht ik dat het nuttig zou zijn om mijn ervaring te gebruiken om enkele van de problemen te illustreren waarmee fysiek gehandicapte leden van de queergemeenschap te maken krijgen tijdens Pride.

Ik ben zelf lichamelijk gehandicapt en heb onlangs een rolstoel gekregen, wat mijn leven echt heeft verbeterd! Maar hoewel het veel helpt, brengt het verlaten van huis nog steeds veel uitdagingen met zich mee.

Nadat ik met een stok had gelopen, dacht ik dat ik een aardig goed beeld had van wat wel en niet toegankelijk was voor mensen met een beperking.

Trappen? Nee.

Liften? Ja.

Hellingen? Ja.

Trottoirs? (Trottoirs voor jullie Amerikanen.) Ja.

Toen ik voor het eerst in mijn rolstoel zat, viel ik bijna van het trottoir voor mijn huis op straat. Toen besefte ik dat het helemaal niet zo makkelijk was.

Het blijkt dat liften vaak lastig zijn om alleen in een rolstoel te gebruiken, omdat de deuren dichtgaan voordat je tijd hebt om naar binnen te gaan en de knoppen buiten bereik kunnen zijn. Veel hellingen zijn te steil om jezelf alleen omhoog te duwen en laten niet altijd genoeg ruimte over om bochten te nemen. Trottoirs hebben de neiging om naar de weg toe te hellen en kunnen oneffen zijn of geblokkeerd door auto's en vuilnisbakken.

Wat in theorie een toegankelijke route lijkt, kan vol uitdagingen zitten waar je niet eens aan zou denken als je het niet zelf zou proberen.

Hoewel ik echt had gehoopt dat ik mijn rolstoel zou krijgen voor de Pride-evenementen van mijn stad, begon ik te stressen over hoe ik het zou redden, zelfs met mijn rolstoel. Er waren verschillende dingen bij eerdere Pride-evenementen waar ik was geweest, die ik nu absoluut niet zou kunnen verwerken:

• De lange mars door de stad – of je nu met een stok of in een rolstoel loopt, het is voor sommige lichamelijk gehandicapten moeilijk om het tempo van valide mensen bij te houden of net zo lang te lopen. Wat voor sommigen een makkelijke wandeling is, is voor anderen een marathon. En laat me dit duidelijk maken – het gebruik van een handbewogen rolstoel is hard werken!
• Heuvels en kasseien op de route van de mars – zoals ik de afgelopen weken heb ontdekt, hoeft het niet veel te zijn om het moeilijk te maken om een ​​rolstoel te gebruiken. En zelfs voor iemand die kan lopen, zijn kasseien een moeilijk en potentieel gevaarlijk oppervlak.
• Kraampjes en evenementen in een graspark, ver weg van de geplaveide paden – Rolstoelen kunnen op gras werken, maar het verschilt nogal en is meestal moeilijker. Je zou klagen als je door een moeras of braamstruiken moest lopen om een ​​eetkraam te bereiken, toch?
• Dichte menigten – het is lastig om je in een rolstoel een weg te banen door de menigte. Mensen die met een wandelstok of ander hulpmiddel lopen, zijn mogelijk wankel op hun benen, waardoor het moeilijk of zelfs gevaarlijk is om door de menigte te navigeren.
• Gebrek aan zitplaatsen – een probleem dat mijn rolstoel helemaal voor mij oplost! Maar veel openbare ruimtes hebben geen adequate zitplaatsen (of ze zijn misschien zelfs verwijderd als onderdeel van maatregelen tegen daklozen) en zelfs in grasvelden is op de grond zitten geen optie voor veel gehandicapten.
• Lange rijen voor eten, drinken, toiletten etc. – nogmaals, met een rolstoel kan ik tenminste blijven zitten, maar voor veel mensen is het moeilijk en pijnlijk om zelfs maar 5 minuten achter elkaar te staan.
• Kraampjes, toonbanken, kassa's etc. zijn te hoog voor rolstoelgebruikers om overheen te kijken – rolstoelgebruikers hebben het al moeilijk in winkels als mensen achter de kassa ervan uitgaan dat we niet volledig op de hoogte zijn en dat een willekeurige persoon in de buurt de beheerder is die het geld zal beheren. Als toonbanken te hoog zijn om overheen te kijken of om items van af te halen, wordt het alleen maar erger.

En dat is nog afgezien van de gebruikelijke moeilijkheden waar gehandicapten mee te maken krijgen als ze het huis verlaten: gebrek aan toegankelijke parkeerplaatsen, toegankelijke toiletten, intimidatie, etc. Het huis verlaten, vooral voor een groot en belangrijk evenement als Pride, kan een hele grote stap zijn.

Uiteindelijk werd mijn lokale Pride geannuleerd vanwege de pandemie (waar ik blij om ben, veiligheid voorop!), dus ik zal moeten wachten tot volgend jaar om erachter te komen hoe toegankelijk het voor mij is. Maar tot die tijd, hier zijn mijn suggesties voor hoe Pride toegankelijker kan zijn voor fysiek gehandicapte leden van de queer community.

• Vertraag de mars / maak hem korter / bied mensen een lift op de praalwagens – wat praktisch en nuttig is, verschilt per situatie, maar voor veel mensen is het marsaspect van Pride belangrijk vanwege de zichtbaarheid die het de LGBTQIA+-gemeenschap biedt en laat zien wat voor soort mensen een actief onderdeel van die gemeenschap zijn. Gehandicapten zouden ook moeten kunnen laten zien dat ze queer, lesbisch, homo, bi, trans, aas of welke identiteit dan ook kunnen zijn, net als iedereen.
• Maak de route en festivalgebieden toegankelijk – de beste manier om dit te doen is denk ik dat iedereen die een route voor de mars ontwerpt, het zelf in een rolstoel moet proberen, en als dat niet lukt, ten minste echte gehandicapten moet raadplegen en aandacht moet besteden aan de feedback die ze geven. Het vermijden van voor de hand liggende dingen zoals kasseien, oneffen trottoirs en heuvels is een makkelijk begin. Het is prima om dingen in een graspark te hebben, zolang alles ook toegankelijk is via gladde geplaveide paden.
• Plan dingen zo dat knelpunten worden vermeden en gebruik strategieën voor crowd management om te voorkomen dat het te druk wordt . Je hoeft geen neurodivers persoon of een beperking te hebben om te beseffen dat dit de ervaring voor iedereen beter zou maken.
• Zorg voor voldoende gratis en toegankelijke zitplaatsen in alle ruimtes , eventueel met een herinnering om voorrang te geven aan gehandicapten, zwangere vrouwen of ouderen, net als in het openbaar vervoer. In combinatie met ticketsystemen voor de rijen bij de eet- en drinkgelegenheden zou dit de zaken voor iedereen een stuk makkelijker kunnen maken.

En dat zijn alleen nog maar de dingen waar ik aan kan denken vanaf mijn bank. Ik heb nog steeds niet de kans gehad om een ​​groot evenement in mijn rolstoel bij te wonen, maar ik weet zeker dat er nog meer uitdagingen en obstakels zullen zijn als ik dat wel doe.

Dit is slechts één van de redenen waarom het zo belangrijk is dat mensen met een beperking betrokken worden bij de planning van evenementen als Pride. Je kunt namelijk pas echt weten hoe het zal zijn als je er een kilometer mee hebt gereden.

In de eerste aflevering van onze aankomende podcast Never Would Have Guest ga ik het hebben over beperkingen, identiteit en toegankelijkheid bij Pride. Houd die dus in de gaten!

Je kunt Never Would Have Guest volgen op Twitter @nwg_cast hier.

Toegankelijkheid voor neurodiverse mensen

Hartelijk dank aan mijn collega-leden van de Neurodiversity and Disability Society van de universiteit voor jullie inzichten voor dit onderdeel!

Veel neurodiverse mensen ervaren sensorische input anders dan neurotypische mensen. Lichten, geluiden en sensaties kunnen pijnlijk, stressvol en overweldigend zijn, vooral als er geen manier is om ze te vermijden. Dit kan evenementen als Pride niet erg toegankelijk maken voor neurodiverse mensen.

Er wordt bijvoorbeeld vaak luide muziek gedraaid tijdens Pride, en het kan erg lastig zijn om een ​​rustig plekje te vinden om uit te rusten, weg van de drukte. Er zijn vaak podiumshows met flitsende gekleurde lichten of stroboscopen zonder waarschuwing – niet alleen een mogelijke trigger voor epilepsie, maar het kan ook pijnlijk zijn voor andere neurodiverse mensen om naar te kijken. Al deze dingen en meer kunnen het bijwonen van Pride moeilijk maken voor neurodiverse mensen.

Een paar suggesties om Pride-evenementen toegankelijker te maken, zijn onder andere het aanbieden van oordopjes tegen het lawaai, het plannen van evenementen zonder luide muziek en stroboscooplichten met een kleiner aantal deelnemers en het creëren van rustige, stille gebieden waar mensen kunnen ontspannen en stress kunnen ontladen als ze dat willen.

Bij mijn lokale Pride was er een 'chill-out tent' voor jongeren onder de 25. Ik denk dat het een goed idee is om tijdens de Pride ook plekken voor jongeren beschikbaar te hebben. Er zijn echter mensen van alle leeftijden met een neurodiverse stoornis en er zouden dus ook voorzieningen voor ouderen moeten zijn.

Zoals bij alle toegankelijkheidsproblemen geldt ook hier dat je deze problemen het beste kunt oplossen door de mensen die met deze problemen te maken hebben, te betrekken bij het besluitvormingsproces en echt te luisteren naar wat ze te zeggen hebben.

Het is echt belangrijk dat we evenementen voor de LGBTQIA+-community toegankelijk maken voor neurodiverse mensen. Ze worden al geconfronteerd met veel vooroordelen en onwetendheid uit alle lagen van de bevolking. Veel mensen hebben nog steeds misvattingen over neurodiverse mensen en seksualiteit, zoals het idee dat ze niet in staat zijn tot volwassen romantische en seksuele relaties, of dat ze hun eigen seksualiteit niet kunnen begrijpen en ervaren, wat gewoon niet waar is.

Door Pride-evenementen te organiseren die toegankelijk zijn voor mensen met een neurodiverse achtergrond, laten we met onze acties zien dat zij een plek hebben in de LGBTQIA+-gemeenschap en dat ze het verdienen om zichtbaar te zijn. Dat willen we niet alleen benadrukken met loze woorden.

Toegankelijkheid voor mensen met een visuele beperking

Hartelijk dank aan Bethan voor je inzichten voor dit gedeelte!

Mensen met een visuele beperking kunnen bij het bijwonen van evenementen zoals Pride met allerlei uitdagingen te maken krijgen. Sommige daarvan hebben een beetje te maken met hun fysieke beperkingen, maar andere zijn uniek.

Mijn vriend beschreef een aantal problemen die evenementen met zich mee kunnen brengen en hoe ze toegankelijker gemaakt kunnen worden.

• Braille- en grootletterversies van alle kaarten, borden en informatiebladen moeten gemakkelijk beschikbaar zijn
• Faciliteiten voor geleidehonden – Pride vindt meestal plaats in de zomer, dus geleidehonden hebben plekken nodig om te drinken en schaduw in de hitte, en plekken waar de honden zichzelf kunnen ontlasten.
• Onbekende omgeving – Pride is lawaaierig en druk, en wordt meestal opgezet op een tijdelijke locatie die niet de normale markeringen onder de voet heeft voor oversteekplaatsen, trottoirs en andere gebieden, dus het kan erg moeilijk zijn voor een visueel gehandicapte om alleen te navigeren. Het aanbieden van gidsen op het evenement kan hierbij helpen, omdat niet iedereen iemand heeft waarvan ze weten dat ze die comfortabel mee kunnen nemen naar Pride-evenementen.

De beste manier om ervoor te zorgen dat het evenement toegankelijk is voor mensen met een visuele beperking, is door hen te betrekken bij de planning van het evenement en te luisteren naar hun behoeften.

 

Toegankelijkheid voor doven/slechthorenden

Hartelijk dank aan Chloe voor je inzichten voor dit gedeelte!

Tolken zijn een heel belangrijk onderdeel om evenementen toegankelijk te maken voor dove mensen. Voorstellingen en toespraken kunnen tolken op het podium hebben, en tolken kunnen ook beschikbaar zijn op gemakkelijk te vinden locaties, zodat mensen hen vragen kunnen stellen en aanwijzingen kunnen krijgen.

Het is ook belangrijk om ervoor te zorgen dat informatie op meerdere manieren wordt gepresenteerd. Als het bijvoorbeeld om een ​​aankondiging via de luidspreker gaat, zorg er dan voor dat de informatie ook op schermen en borden beschikbaar is, zodat mensen deze kunnen lezen.

Ik weet dat het opnemen van doofheid als beperking een punt van discussie is binnen de dovengemeenschap, maar ik heb het toch in dit artikel opgenomen, omdat dit nog steeds aanpassingen zijn die evenementen zouden moeten bieden.

Waarom zouden we evenementen toegankelijk maken?

Het feit dat sommige leden van de LGBTQIA+-community worden uitgesloten van wat een evenement voor de hele community zou moeten zijn, zou reden genoeg moeten zijn. Maar als je wilt dat het meer om jou draait om je te bekommeren, probeer je dan eens het volgende voor te stellen:

Een van je vrienden geeft een feestje voor iedereen! Je weet niet zeker of je bent uitgenodigd, maar ze zeggen natuurlijk van wel! Dit is het beste en belangrijkste feest van het jaar!

Dus je komt bij hun huis aan en gaat naar de deur. Er is een 3 meter hoge richel zonder handgrepen waar de deur bovenop ligt. Je vriend is een sportief, actief persoon die elke dag zonder nadenken op en neer springt op deze richel, net als al zijn andere vrienden, maar jij bent dat niet.

Je vraagt ​​of er een andere manier is om binnen te komen. Iemand stapt uit via een helling. Deze helling is maar 85 graden in plaats van 90 zoals de richel, dus je zult er natuurlijk geen probleem mee hebben om hem te gebruiken.

Je klimt uiteindelijk de rand op en gaat naar binnen. Er staat een emmer met ijskoud water op de deur die naar beneden valt en je doorweekt. Je vriend en al hun andere vrienden zwemmen graag in de Noordzee in de winter, dus geniet ervan. Je bent ijskoud en ellendig.

De gang is een loopband die heel snel gaat. Je moet eroverheen rennen om de rest van het gezelschap te bereiken. Je kunt niet zo snel rennen als deze loopband. Je vriend en al zijn andere vrienden zijn hele snelle renners, en merken de loopband niet eens op.

Je komt eindelijk in de woonkamer. De lichten zijn uit, maar er is een brandweerwagen met zwaailichten en loeiende sirenes. Het doet pijn aan je oren en ogen. Je vriend en al zijn andere vrienden zijn dol op brandweerwagens, dus ze hebben plezier.

Hoe leuk het ook is om dit vreselijke feest te verzinnen, ik laat het hierbij. Als dit jou zou overkomen, zou je waarschijnlijk behoorlijk gekwetst zijn door je "vriend". Waarom zeiden ze dat het een feest voor iedereen was, terwijl het duidelijk alleen was voor sportieve, atletische mensen die graag in koud water zwemmen en van brandweerauto's houden? Het is vrij duidelijk dat je vriend helemaal niet aan je dacht. Ze dachten waarschijnlijk niet eens dat je zou komen. Het kan ze duidelijk niet schelen of je op het feest bent of niet.

Dit voorbeeld klinkt misschien gek, maar als je in een rolstoel zit en een stoeprand op moet, maakt het dan echt uit of de stoeprand 6 inch of 3 meter is? Als het geluid je pijn doet, maakt het dan echt uit dat het voor iemand anders minder pijnlijk is? Je bent een persoon die het verdient om daar te zijn, net zo goed als iedereen anders in de kamer of in de parade.

Het is tijd dat de organisatoren van Pride-evenementen hier respect voor hebben.

Vergeet u niet aan te melden voor onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van het laatste Paxsies-nieuws, al onze nieuwe blogberichten te lezen en een kortingsbon van 10% te ontvangen voor alle artikelen!